Velen kennen het verdriet van gemis. (Bijna) iedereen heeft wel een ervaring hoe het is om definitief afscheid te moeten nemen van iemand die hem lief was. Overleed vroeger je poes of cavia, misschien je oma of opa, later worden het je vader of moeder, zus, broer of je partner.
Met die volgorde zouden we misschien best kunnen leven. Maar zo gaat het niet altijd. Ouders die hun kind verliezen, soms al voor het wordt geboren. Tieners die afscheid moeten nemen van hun vriend of vriendin door ziekte, een ongeval of omdat hij of zij het leven niet meer zag zitten. Mensen die plotseling uit de bloei van hun leven worden weggerukt.
Hoeveel kan een mens hebben, denk ik dan? Want velen krijgen hier meerdere keren mee te maken. Wat is het dan goed dat je een klankbord hebt om op terug te vallen. Een netwerk waar je terecht kunt als je het even niet meer ziet zitten. Maar het leven gaat door, ook na een heftig overlijden. En hoe lang kun je aankloppen met je verdriet bij de mensen om je heen? Het moet wel een keer over zijn, toch? Wat voor de één met een paar maanden slijt, daar heeft de ander een jaar voor nodig. En als je 60 jaar bij elkaar bent, kom je daar de rest van je leven niet meer overheen. Maar dat wil je niet steeds blijven herhalen.
Daarom organiseert De Laatste Eer een Rouwcafé. Voor iedereen die geen klankbord heeft of hun netwerk niet wil belasten met hun verdriet. In het Rouwcafé hoef je niet te rouwen, maar dat mag wel. Hier ontmoet je mensen die hetzelfde is overkomen, mensen waarmee je je ervaringen kunt delen. En heeft u vragen? Stel ze dan aan onze rouwspecialist. Ook als u geen zin hebt om weer alleen te zitten, voel u dan welkom voor gewoon een kopje koffie!
Janet Bloks
Uitvaartbegeleidster
