Momenten uit het leven van mevrouw Rimmersma

Een afscheid na zeventig jaar samen

“Die handkus. Het was zijn definitieve afscheid, zijn moment.”

Een afscheid na een heel leven samen. Na tweeënzeventig jaar huwelijk moest meneer Rimmersma zijn vrouw loslaten. De uitvaart vond plaats op een bijzonder moment: dezelfde datum als waarop zij elkaar zeven decennia eerder het ja-woord gaven.

“Het moment van overlijden en de datum van de uitvaart; het heeft schijnbaar zo moeten zijn. Het heeft zo mógen zijn”, vertelt dochter Any Rimmersma-Kaspers. Haar moeder overleed op 12 mei 2017 - ze was zesennegentig jaar. Zes dagen later zou het de tweeënzeventigste trouwdag zijn. Op wens van haar vader lukte het om op die 18e mei de crematie plaats te laten vinden.

Afscheid van samenzijn

Haar ouders woonden de laatste jaren van hun leven in een verzorgingshuis. Ze hadden een kamer waar ze het samen goed naar hun zin hadden, aldus Any. “Mijn vader en moeder hebben altijd een goed huwelijk gehad. Al die jaren waren ze onafscheidelijk, de een kon niet zonder de ander. We dachten daarom dat mijn vader er snel achteraan zou gaan toen mijn moeder overleed. Maar hij woonde er nog bijna drie jaar en mocht negenennegentig worden, een prachtige leeftijd.” Op die 12e mei kwam er een einde aan het samenzijn, mevrouw Rimmersma overleed. Het afscheid moest worden geregeld. “Mijn vader was, ondanks zijn verdriet, erg betrokken bij het regelen van de uitvaart”, vertelt Any. “Het leek hem zo mooi om de crematie plaats te laten vinden op hun trouwdag. Tot de dood ons scheidt, op de dag van ons huwelijk gaat ze dan heen, zei hij tegen mij en Steffen, de uitvaartbegeleider. Dat raakte ons, op een mooie manier.”

“Tot de dood ons scheidt,
op de dag van ons huwelijk gaat ze
dan heen, zei hij tegen mij.”

Steffen deed zijn best om de crematie op de trouwdag gepland te krijgen. Dat lukte, er was op die dag ruimte in het crematorium. En alsof het zo moest zijn, bleek de afscheidsdienst te kunnen beginnen om drie uur ’s middag. “Dat was het tijdstip waarop mijn ouders tweeënzeventig jaar daarvoor ‘ja’ tegen elkaar hadden gezegd. Mijn vader kon afscheid nemen op het moment waarop destijds hun leven samen begon. Het maakte het afscheid zó bijzonder, voor ons allemaal.”

De handkus

De week tussen het overlijden en de uitvaart was een bijzondere tijd voor Any, haar drie zussen en uiteraard voor haar vader. “De woonruimte van mijn ouders had geen aparte slaapkamer, ze woonden en sliepen in dezelfde ruimte. Toen mijn moeder overleed besloten we haar op te baren in een lege kamer, drie deuren verderop in de gang. Elke dag liepen we samen naar mijn moeder. Voor mijn vader was het heel fijn om haar in die dagen zo dichtbij te hebben.”

“Voor mijn vader was het heel fijn
om haar in die dagen zo dichtbij te hebben.”

Op de dag van de uitvaart was er nog een moment dat Any en haar familie voor altijd zal bijblijven. Mevrouw Rimmersma lag op de kamer, de familie zat om haar heen. Meneer Rimmersma had nog één wens: hij wilde haar zo graag een laatste zoen geven. “Door zijn stramme lichaam kon mijn vader niet ver genoeg vooroverbuigen, de kist bleek te diep voor hem. Steffen kwam met een idee: wat als hij nou eens kus op haar hand geeft? Dat deed hij. Het was zijn definitieve afscheid, zijn moment. Daarna was het goed en hebben we samen de kist gesloten.”

"Als ik tegenwoordig iemand een rouwkaart
stuur zet ik erin: achter elke traan
schuilt een glimlach van herinnering.”

Glimlach van herinnering

Any kijkt met een goed gevoel en een glimlach terug op het afscheid. “Een afscheid is verdrietig, maar verdriet slijt, de scherpe randjes gaan eraf”, vertelt ze. “Mijn moeder werd zesennegentig, mijn vader negenennegentig. Ze hadden een mooi huwelijk dat meer dan zeventig jaar mocht duren. Daar mag je dankbaar voor zijn. En hoe het afscheid geregeld was – vooral die kleine, persoonlijke momenten - heeft mij geholpen in het verwerkingsproces. Als ik tegenwoordig iemand een rouwkaart stuur, schrijf ik erin: ‘Achter elke traan schuilt een glimlach van herinnering’. Een boodschap uit het hart en uit persoonlijke ervaring.”