Momenten uit het leven van meneer de Veen

Een bijzondere man, een bijzonder afscheid

“We versierden zijn kist en zijn schuur met alles wie hij was.”

Geliefd door familie en dorpsgenoten, omringd door groente en fruit. Zoals het leven van Jolanda’s vader eruitzag, zo was ook zijn afscheid. Als groenteman op de markt was hij een bekend gezicht in en om Wolvega. Dat gegeven en zijn liefde voor het vak moesten voelbaar zijn bij zijn uitvaart. Het werd een even uniek als waardevol moment.

Het zijn momenten uit het leven die een afscheid persoonlijk maken. Dat geldt zeker voor het afscheid van meneer De Veen. Vierenzestig jaar van zijn leven was hij groenteman. “Hij overleed enkele maanden voor hij tachtig zou worden”, vertelt Jolanda Slik-De Veen. “En bijna was hij vijfenzestig jaar groenteman geweest, dat wilde hij zo graag. Juist daarom moest zijn begrafenis een eerbetoon zijn aan hem en zijn geliefde vak.”

Nog net een moment samen

In juni van 2019 bleek Jolanda’s vader ziek, er was longkanker geconstateerd. Hij belde haar zelf op om het te vertellen. “Natuurlijk ben je het liefst bij elkaar op zo’n moment, maar ik woon met mijn gezin in Canada. Ver weg, dus het moest per telefoon”, vertelt Jolanda. “Na het nieuws ben ik met m’n zoon in het vliegtuig gestapt. De maanden daarna vloog ik een aantal keren naar Nederland om zorg en andere zaken te regelen, en natuurlijk om zoveel mogelijk bij mijn vader te zijn.”

“Ik ben zo dankbaar en blij
dat we dat moment nog samen
hebben gehad.”

Begin maart belde Jolanda’s neef, ze moest snel komen want het ging niet goed met haar vader, het ging snel. Jolanda regelde meteen een vlucht. “Op de dag van zijn overlijden kwam ik aan. Net op tijd, we konden gelukkig nog twee uur met elkaar zijn. Dat was ook zijn wens, hij wilde niet alleen zijn als hij stierf. Ik ben zo dankbaar en blij dat we dat moment nog samen hebben gehad.”

Bijzonder leven, waardig afscheid

Zoals dat gaat bij een overlijden, moest er meteen veel worden geregeld. “Mijn vader wilde zelf eigenlijk geen begrafenis, maar ik wilde zijn naasten en de mensen in Wolvega dat moment van afscheid niet ontnemen – hij was een bekend figuur in de regio. Mijn vader en zijn leven waren bijzonder, dat verdient een waardig afscheid. Dus dat moest er komen.”

Jolanda wilde zich houden aan wat ze haar vader had beloofd, het mocht geen grootse begrafenis worden; ze koos voor een condoleance. “Het was voor het eerst dat ik een uitvaart moest regelen, dus waar begin je?”, vertelt Jolanda. “Ik woon dan wel vijfentwintig jaar in Canada, maar ik heb nog steeds mijn contacten in Wolvega. Dat kwam nu van pas: een vroegere vriend was de broer van Steffen Jonkman, uitvaartbegeleider bij De Laatste Eer. Die wilde ik erbij hebben, alleen al omdat hij net als ik een sterke band met de regio heeft – mijn hart ligt nog altijd in Wolvega.”

Omringd door zijn leven

Zoals veel mensen wist Jolanda niet wat er allemaal mogelijk is bij een afscheid. Toen ze hoorde dat de condoleance ook thuis mocht gebeuren, wist ze het: dit is precies zoals haar vader het had gewild. “Hij was zo graag thuis, daar had hij alles. Ook de schuur waar hij zijn groenten opsloeg en zijn vrachtwagen stalde. Dát moest de plek worden waar we de kist zouden neerzetten.” Toen de plek was bepaald, kwamen er nog meer mooie ideeën. Jolanda en Steffen besloten om de kist en de schuur te versieren met alles wie haar vader was. Hij werd omringd door groenten, fruit en andere zaken die kenmerkend waren voor meneer De Veen en zijn leven.

“Ook de bloemstukken bestonden uit
groente en fruit. Een kleurrijk geheel,
precies zoals mijn vader was.”

“We lieten zijn kist rusten op fruitkistjes en planken van zijn marktkraam. Daaromheen zetten we kisten vol sinaasappels en rode zakken met aardappels. Terwijl mijn zus, mijn vaders compagnon Theo en ik ermee bezig waren, kwamen er steeds meer spullen bij. Foto’s in lijstjes, zijn laatste puzzelboekje, een certificaat voor zijn prestaties op de Fruto Olympiade van 1972, zijn KNVB scheidsrechters diploma. Ook de bloemstukken bestonden uit groente en fruit. Het werd een kleurrijk geheel, precies zoals mijn vader was.”

Herinnering voor altijd

Veel dorpsgenoten kwamen afscheid nemen van meneer De Veen. Velen kwamen op de fiets naar de schuur, met bloemen of een groenteboeket op de arm. De dag van de begrafenis verliep in besloten
kring. “We hielden het klein, zoals mijn vader wenste. We waren met een paar mensen: directe familie, vrienden én de marktmeesters. Het vervoer naar de begraafplaats was net zo bijzonder als de condoleance; de kist ging in de laadruimte van mijn vaders vrachtwagen. We namen de route die hij als groenteman altijd door Wolvega maakte. Het was zijn laatste rit door zijn dorp en langs zijn markt.”

Een uitvaart die helemaal past bij wie iemand was, maakt het afscheid nemen ietsje lichter, aldus Jolanda: “Het neemt het verdriet niet weg, maar omdat we afscheid konden nemen op zo’n persoonlijke manier hebben we er nu wel een bijzondere herinnering bij. Het verdriet blijft, maar het gevoel is goed.”