Even in de war of ‘t even kwijt zijn. We kennen het allemaal wel. Maar leven in ongeloof, dat is iets heel anders. In mijn werk kom ik het met regelmaat tegen: ongeloof, omdat de mensen nog even niet kunnen bevatten dat iemand er plotseling niet meer is.
Zo’n bericht dat je niet aan zag komen: iemand in je nabije omgeving die plots overlijdt. Dat is soms moeilijk te bevatten. Zeker als het bijvoorbeeld je moeder is, die je zonder ziekbed of voorbode ontvalt. Het gebeurde onlangs nog. Ik had dienst en ging op pad naar een familie waar het ongeloof pijnlijk voelbaar was. Verward door het plotselinge overlijden van hun moeder. En door de vraagtekens die boven de gebeurtenis hingen.
De oude vrouw was levenloos gevonden, de voordeur van haar huis stond open. Ik verwachtte een aangeslagen familie aan te tre en, maar dit bleek anders. Moeder woonde ver weg van hen en contact was er nog weinig, zo bleek. Ja, van zo’n verhaal word ik ook verdrietig. Dat raakt me in mijn hart.
Omdat er zo weinig contact was, had de familie weinig idee van de wensen van hun moeder en kwamen er steeds meer vraagtekens naar boven over het leven dat moeder geleefd had. Hoe moest de uitvaart eruitzien...? Op zo’n moment voel ik me écht uitvaartbegeleidster. Juist dáárvoor ben ik er. Praten, verhalen aanhoren, tranen de ruimte geven. En dan ineens zijn de ideeën er. Zo moet het worden, zo moet de uitvaart van moeder zijn.
Het ongeloof, dat bleef nog wel even in de hoofden en harten van de nabestaanden. Maar de invulling die we samen aan de uitvaart konden geven, bracht ze ook rust. En dát had ik dan weer wel zien aankomen, want dat is mijn ervaring en het mooie van mijn vak.
